Casino Royale, 'Fumo' in de Cubo: "Met het album kwamen we thuis."

Casino Royale was een van de toonaangevende bands in de Milanese muzikale renaissance van de jaren negentig. Samen met Afterhours, Marlene Kuntz en anderen combineerden ze pop met experimenteel geluid, van elektronica tot Jamaicaanse ritmes, met als hoogtepunt de release van het album Fumo, gecoproduceerd met elektronicaproducer Clap! Clap!, de artiestennaam van Cristiano Crisci. De band, destijds en nu geleid door Alioscia Bisceglia, presenteert het album vanavond in de Cubo (Giardini di Porta Europa, Piazza Sergio Vieira de Mello, 21.00 uur). Toegang gratis.

Bisceglia, je band met de Jamaicaanse geluidscultuur is altijd erg sterk geweest. Hoe ontwikkelt zich dit op je nieuwe album, 'Fumo'?

"Wanneer we componeren, worden de melodielijnen ondersteund door akkoorden die op de upbeat worden gespeeld, of vaak ontstaan de nummers vanuit baslijnen die fundamenteel reggae-gebaseerd zijn; ze worden vaak eerst bedacht en gezongen. Als je dan alles geeft aan Clap Clap!, resulteert dat in een basmuziekplaat die alles terugbrengt naar de soundsystemcultuur, en dus zijn we deze keer iets meer thuisgekomen dan andere keren."

Je hebt altijd al feestvieren gecombineerd met sociaal bewustzijn. Hoe onderhoud je deze vitale relatie vandaag de dag?

Het feest zit in het geluid, in de impact die baslijnen en breaks op je hebben, zowel fysiek als mentaal. Feesten betekent niet per se vrolijkheid, hoewel we zeker ook wel eens lachen en niet alleen maar dansen op 'krijgersmuziek'. De rest, het verhaal, bestaat vaak uit gedeelde gemoedstoestanden die vaak angsten of kritische reflecties op de wereld om ons heen zijn. Dit creëert empathie. Je minder alleen voelen, zelfs in frustratie en woede, zorgt ervoor dat je naar huis gaat met iets dat naar mijn mening bevredigend, of beter gezegd nuttig, is om verder te komen.

Casino Royale staat ook voor betrokkenheid; denk aan het Conchetta Social Center, nog steeds actief en bruisend. Wat is er nog over van het Milaan waar dergelijke ervaringen floreerden?

Niet veel, voor mij. Milaan heeft al deze ervaringen uitgewist die, ondanks hun disharmonie met het systeem, altijd opwinding en creativiteit brachten en tegelijkertijd een toevluchtsoord en een alternatief voor het traditionele sociale model boden. Sinds ik in het Italiaans begon te schrijven, heeft Milaan altijd in het middelpunt van mijn aandacht gestaan. Vandaag luisterde ik weer naar Cielo, een nummer dat ik in 1992 schreef; het is ongelooflijk hoe relevant het voelt dan ooit. Milaan dreigt zelfs Leocavallo uit ons geheugen te wissen, dat een collectief geheugen en een collectieve geschiedenis vertegenwoordigt. Er zijn echter randfiguren van nieuwe menselijkheid, van jonge mensen met wie we onze oude paden zouden moeten delen en hun nieuwe stimuli en inzichten zouden moeten absorberen. In zekere zin zouden we elkaar moeten herenigen en erkennen; dit zou helpen een bepaalde geest en de daaruit voortvloeiende alternatieve praktijken te behouden.

Hoe is jullie relatie met Clap! Clap! begonnen en in hoeverre heeft de samenwerking met de producer het nieuwe album beïnvloed?

"Ik ontmoette het genie Cristiano Crisci toen hij zichzelf Digi Galessio noemde tijdens de Red Bull Culture Clash, en ik was later gefascineerd door zijn werk over etnische geluiden die naar het heden werden gekatapulteerd. Hij kende Casino Royale, en nu heeft hij besloten ons iets terug te geven: een veel bredere visie en sound voor ons werk."